Sabr tagi sariq oltin

YOshligimda “Sabr tagi sariq oltin” degan maqolni eshitsam, haqiqiy oltinlar kuz ungimiga kelar, inson boyib ketadi deb uylardim. Keyinchalik, haqiqatdan ham sabr ila odamzot boyib ketishiga ishonch hosil qildim.
Qadimda juda taqvodor va ibodatli olim kishi yashagan ekan. U umrini ilm olish, kitob yozish bilan utkazar, ilmdan vaqti qolsa taom er, bulmasa shuni ham ortga surar ekan. Bir daqiqasini ham zoe qilishdan qurqar ekan. Nafsiga bazan muntazam yozish ogir kelar, shunda besabrlik bilan urnimdan turib ketmay deya kiyimining etaklarini utirgan joyiga mikh bilan mahkamlab quyar ekan. Kechalari hammaning chirogi uchsa ham, shu olim zotning uyidan sham yogdulari uchmas, qalamning “tiqir-tiqiri” tungi sukunatni buzib turar ekan. Mana shunday bedor tunlarning birida olimning qorni qattiq ochibdi. Tanovul qilay desa biror egulik yuq, tashqariga chiqay desa, tun pardalari atofga yoyilgan, hamma shirin uyquda. U bir necha kundan beri tuz totmagan bulsa ham shu holiga shukr qilibdi va Alloh ilm bilan nematlantirgani uchun hamd aytibdi:
“Robbim, Uzing Buyuk va karami keng Zotsan. Har ishni tadbirini qilguvchi Sensan. Butun tirik jon borki, uning rizqi sening zimmangda bulsa. Razzoq va Buyuk fazl Egasisan. Mening ishim chiroyli sabr qilish khalos.” Keyin yana qullariga qalamini olibdi. Oradan biroz vaqt utar utmas, khonasining bir burchagidan sichqon chiqib, emish gamida uyoq buyoqqa yuguribdi. Ochlik ustun kelibmi, sichqoncha olimga ancha yaqin kelib qolibdi. Olimning biroz qiziqqonligi kelib, yonida suvdan bushagan kosani uning ustiga tunkarib, uz ishiga mashgul bulibdi. Hech qancha utmasdan boshqa bir sichqon pado bulibdi, tunkarilgan kosaning oldidan ketmas, gir-gir aylanaverarmish. Kichik sichqonning jasoratidan hayratlangan olim nima bular ekan deya, kosani kutarmabdi. Shu payt u kuzdan goyib bulibdi-da, buyidan biroz kichik bulgan tillo tangani tortib kelib uning oldiga tashlabdi. Khuddi, tilloni olgin-u, kosani kutar deyotganday bular ekan. Kosa kutarilmagach, sichqoncha iniga yana kirib, uzi bilan birga tanga olib chiqaveribdi. Mana pullar tugadi, boshqa tillo yuq deganday, okhiri bushagan hamyonni tortib, kosa yoniga quyibdi. Endi olim chidolmabdi, kosani darkhol olibdi. Tutqunlikdan qutilgan mahbusday sichqon tezda sherigining yoniga otilibdi-da, yugurgancha kuzdan goyib bulibdi. Bu holatdan kungil tulib, kuzlar namlanibdi. Olim soqollarinida khul qilgan namli kuzlarini artar ekan, chuqur hayollar girdobida qolibdi. Bu ne ishki, unda Alloh mujizasi namoyon buldi. Nahotki birgina mitti jonzot uz juftiga shu darajada vafodor bulsa? Khavfdan qurqmasa? Kuzlarni namlantirgani faqat bugina emas, sabr va Allohga tavakkulning, ilmga bulgan harislikning mukofoti-tillo tangalarni kuring! Alloh huzuridan kelgan nematni kuring! Haqiqatda sabr tagi sariq oltindir…
Olamlar Robbisi Alloh taolo bandalarni sabrga chaqirib shunday marhamat qiladi: “Ey, imon keltirganlar! Sabr va namoz bilan (Mendan) yordam surangiz! Albatta, Alloh sabr qiluvchilar bilan birgadir” (Baqara, 153)
“Sizlarni biroz khavf-khatar, ochlik (azobi) bilan, molu jon, mevalar (hosili)ni kamaytirish yuli bilan sinaymiz. (Shunday holatlarda) sabr qiluvchilarga khushkhabar bering (ey, Muhammad!)” (Baqara, 155)
Sabr eng guzal fazilat bulib, u Allohning paygambarlari, avliyolari ahloqlaridan biridir. Shu bois, har bir mumin-musulmon kishi sabr qilishga odatlanishi kerak. Hikmatlarda “Avliyolik sabrdir, sabr nafsga jabrdir”, deyiladi. Yana aytiladiki, “Modomiki, er ostida qabr azobi haq ekan, er ustida usha azobning muqobili sifatida sabr azobi ham mavjud. bandaga yo unisi, yo bunisi.”
Allohning suyukli va chin mumin bandalaridan biri bulishimiz uchun har qanday holatda ham sabr qiladigan bandalardan bulishimizni Robbul Alamiyn barchamizga nasib aylasin!