Косим Рахбарович, як дусти азиз,
Осмони жахонда ёруг бир юлдуз.
Симояш пурнуру чун падар зукко,
Инсонга мехрибон, акаю уко.
Муроду максадаш оли хар нафас.
Жонфидо элига, калбида хавас.
Орзухояш бисёр, Оллох мададгор,
Нияти соф, шундан зафарларга ёр.
Рахбар Косимов ба муносиб писар.
Азму шижоат-ла юксакка усар.
Холбуки чавони гузашт бепадар,
Болаликда чекди бироз гам, кадар
Азиз модар уро карда тарбият.
Руяш сурх, ризк улуг деб айлаб ният.
Омад охир мана рузхои заррин.
Ва лек БУЮК булган сари камтарии,
Иштибох даркор не, як кунед назар,
Чарчокии билмасдан эл аро кезар.
Катьий карор карда дар кухи Анзоб.
Очамиз тунпелни дедилар шитоб.
Сохиби дили халк ва хам Рахмонов.
Инталида дарё, юраги алов.
Мураббии дилсуз, шогирхо хазор
Омон-сог юрингиз, хамеша бахор.
Ва эл юртдаи дуо олиб бахтиёр!